De beide harmonieën, de Koninklijke Harmonie St. Cecilia 1836 Vaals en Harmonie St. Catharina Lemiers, verenigd in één groot harmonie-orkest, speelden zaterdagavond jl. een concert onder het thema “VRIJEID”, dat grote indruk maakte op het talrijke publiek. Uitstekend geselecteerd breed gevarieerd repertoire leverde een concert op van hoog niveau.
President Jo Kern opende de concertavond met het verzoek aan de aanwezigen om de van een zwaar verkeersongeval herstellende dirigent Gerhard Sporken in de vorm van een staande ovatie een teken van steun te zenden. De muzikanten onderstreepten deze ovatie door een imposante “Musikantengrusz” (muzikanten steken hun instrumenten in de lucht). Mevrouw Sporken woonde het concert bij, uit sympathie voor de harmonie en als steun voor zoon Patrick, die deel uit maakt van het orkest.
Dirigent Loek Paulissen nam het hele concert voor zijn rekening. Voor hem een vanzelfsprekendheid, maar voor de organisatie van het concert reden voor een speciaal compliment vooraf voor deze grote klus. Loek Paulissen wist bij de generale repetitie en het inspelen vóór het concert de muzikanten te motiveren tot extra inzet en het orkest straalde die extra motivatie ook gedurende het hele concert duidelijk uit.Marianne Frericks en Jo Kern leidden de aanwezigen met treffende informatie door het programma. Het concert startte met het indrukwekkende muziekwerk A MOVEMENT FOR ROSA van Mark Camphouse, het verhaal van de zwarte Amerikaanse mensenrechtenactiviste Rosa Parks, die met haar strijd tegen rassendiscriminatie belangrijke voorvechtster werd voor gelijke rechten voor blank en zwart.Het daarna volgende werk GABRIELLA’S SANG van Stefan Nilsson uit de Zweeds film “As it is in heaven” werd vertolkt door zangeres Anke Filbrich, leerlinge van Gerhard Sporken. In deze song zingt Gabriella het dorp tijdens een optreden met het koor toe ze zich los wil maken van haar wrede echtgenoot en dat ze snakt naar vrijheid en weer haar eigen leven wil gaan leiden. Met haar warme stem wist zij het publiek zeer te bekoren.Het meest tot de verbeelding sprekende werk was ontegenzeglijk THE COLORS OF TALI van de Oostenrijkse componist Thomas Dost. Niet in laatste plaats door de prachtige voordracht van Mareike Moraal van het gedicht van het 13-jarige Israëlische meisje Tali, dat opgroeit te midden van het religieuze conflict tussen Palestijnen, Joden en Christenen. Tali legt haar ervaringen en gevoelens vast in een ontroerend gedicht, waarin zij de wereld om haar heen beschrijft vanuit haar perspectief en niets anders kan dan weergeven wat ze voelt en wat ze niet kan begrijpen. Het eerste gedeelte van het concert werd afgesloten met THE LIBERTY BELL MARCH van John Philip Sousa, een Amerikaanse militaire mars, vernoemd naar een van de belangrijkste symbolen uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog: de vrijheidsklok, de Liberty Bell.Na de pauze opende het orkest met John Williams’ OLYMPIC SPIRIT, muziek voor de openingsceremony van de Olympische Spelen van Seoul in 1988. De moderne Olympische Spelen zoals deze, geïnspireerd door Pierre de Coubertin ter bevordering en versterking van de vriendschapsbanden tussen de volkeren van alle continenten, sedert 1890 worden gehouden, zouden symbool moeten staan voor respect, vrede en vrijheid.In de musical LES MISÉRABLES van Claude-Michel Schönberg naar het gelijknamige boek van Victor Hugo, neemt Hugo het op voor de paria’s in de 19e-eeuwse Franse maatschappij en richt zich in een aanklacht tegen de samenleving en haar meedogenloze, vrijheidsberovende wetten, een maatschappij waarin mensen onvrij zijn door armoede, sociale ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Een verhaal met een sterke moraal, een musical met een grote rijkdom aan mooie melodieën. Er volgde andermaal een werk van John Williams.HYMN TO THE FALLEN is een muzikaal eerbetoon aan alle soldaten en andere strijders die ons de vrijheid gaven die wij vandaag nog mogen ervaren. Muziek uit de film “Saving Private Ryan”. In dit zeer gevarieerde concert mocht natuurlijk ook Glenn Miller niet ontbreken. Glenn Miller was Amerikaanse jazztrombonist, maar vooral bigbandleider en arrangeur. Miller ontdekte en ontwikkelde een typische sound waarmee zijn band een onmiddellijke herkenbaarheid kreeg. Millers band was tussen 1940 en 1942 het meest populaire dansorkest van de VS. In 1942 nam Glenn Miller dienst bij de United States Army en werd tot kapitein benoemd. Hij werd orkestleider van de Army Air Force Band met als taak optredens te verzorgen voor de Amerikanen die overzee vochten in de geallieerde strijdkrachten. Op 15 december 1944 zou hij van Engeland naar Parijs vliegen maar hij kwam nooit aan. Zijn lichaam en het wrak van het vliegtuig werden nooit terug gevonden.In de GLENN MILLER MEDLEY in een arrangement van Noahiro Iwai passeerden achtereenvolgens Little Brown Jug, In the Mood, Tuxedo Junction, American Patrol en Moonlight Serenade. Het orkest vervolgde met THE LONGEST DAY MARCH, titelsong van de gelijknamige film uit 1962, geschreven en gezongen door Paul Anka, die trouwens ook acteerde in deze film. De film gaat over de landing van de geallieerde troepen op D-Day in Normandië; een serieus thema, maar met dit lied wilde Paul Anka vooral de strijdbaarheid van de soldaten tot uitdrukking brengen.Het concert werd passend bij het thema VRIJHEID afgesloten met WE’LL MEET AGAIN van Ross Parker en Hughie Charles, een bekende single van de Britse artieste Vera Lynn, ook wel “the forces sweetheart” genoemd. We’ll Meet Again wordt vaak met de Tweede Wereldoorlog geassocieerd. “We’ll meet again”, “wij zullen elkaar weer zien”, slaat op de mobilisatie en het vertrek van de soldaten naar het front. Hun families weten niet wanneer ze terugkeren – of ze überhaupt terugkeren en elkaar wellicht pas in de hemel weerzien. Andermaal mochten de aanwezigen genieten van de vocale kwaliteiten van Anke Filbrich. Men werd zelfs uitgenodigd tot het meezingen van het refrein. Na een staande ovatie, een toegift met Anke Filbrich en nogmaals een staande ovatie, bedankten voorzitster Bernadette Penders en president Jo Kern dirigent Loek Paulissen voor zijn voortreffelijk werk, Anke Filbrich voor haar prachtige vocale bijdrage, Mareike Moraal voor haar indrukwekkende voordracht en waren er bloemen van troost en steun voor Mevrouw Sporken.Dank was er ook voor Bert Flas voor de slagwerk-repetitie, “Nivo” voor licht en geluid, Bloemenvereniging “Floralia” voor de fleurige aankleding van de bühne en de directie van Zera en Astrid en Michel Pelzer van café/zaal Pelzer-Zenden in Lemiers voor hun medewerking. En dank was er tenslotte ook voor alle onzichtbare medewerkers van binnen en buiten de harmonieën voor het zaal en bühne inruimen, decor, garderobe, etc. En uiteraard werden de muzikanten bedankt en gecomplimenteerd voor deze grootse uitvoering. Slotopmerking van president Jo Kern: “We’ll meet again”. Gezien de reacties van het publiek een zekerheid!